Als het kind centraal staat.. waarom wordt het dan zo persoonlijk ervaren als ouders kritische vragen stellen?
Wanneer een ouder een terechte vraag stelt aan een professional ….en het gesprek ineens over hém of haar gaat
Stel je voor: je zit aan tafel met een jeugdzorginstantie. Je hebt het gesprek zelf aangevraagd, omdat je zorgen hebt. Omdat je vragen hebt. Omdat het over je kind gaat, en je de situatie helder wilt krijgen.
Je stelt een kritische, maar inhoudelijke vraag.
En wat gebeurt er?
In plaats van een antwoord, krijg je een gekwetste reactie:
“Dat is wel erg beschuldigend.”
De sfeer slaat om. Jij voelt je plotseling in de verdediging gedrukt. En het gesprek, dat zou moeten gaan over je kind, draait ineens om jouw toon, jouw vraag, jouw intentie.
Dit gebeurt vaker dan je denkt, en het is onveilig
De afgelopen periode ben ik regelmatig als ondersteuner aanwezig geweest bij klacht- en bemiddelingsgesprekken tussen ouders en jeugdzorgorganisaties. Wat mij opvalt, is hoe vaak dit patroon zich herhaalt:
✅ Ouders stellen terechte vragen
✅ Professionals voelen zich aangevallen
✅ Het gesprek verschuift van inhoud naar emotie
✅ De ouder moet zich verantwoorden voor de vraag in plaats van antwoord te krijgen
Dat is niet alleen krom, het is ook onveilig.
Voor jou als ouder, maar vooral voor het kind waar het over gaat.
Want als de ouder die opkomt voor zijn of haar kind niet gehoord wordt, ontstaat er ruimte voor miscommunicatie, tunnelvisie of zelfs escalatie. Terwijl ouders juist steeds opnieuw gevraagd wordt om open te staan voor kritiek, om te reflecteren, en om constructief mee te werken.
Waarom mag diezelfde houding niet van professionals worden gevraagd?
Als ondersteuner grijp ik dan in .. zacht, maar duidelijk
In zo’n situatie is het mijn rol om te benoemen wat er gebeurt. Niet om olie op het vuur te gooien, maar om het gesprek weer terug te brengen naar de kern.
Ik zeg dan bijvoorbeeld:
“Ik zie dat er een kritische, doch inhoudelijke vraag wordt gesteld. En dat de reactie nu verschuift naar persoonlijke gekwetstheid. Laten we het gesprek richten op de inhoud en het belang van het kind.”
Waarom is dat belangrijk?
Omdat als niemand het benoemt, het lijkt alsof de ouder onredelijk is. Terwijl de vraag terecht is.
En het label onredelijk blijft vaak lang hangen in dossiers…onterecht, en soms met gevolgen.
Wat kun jij als ouder doen in zo’n situatie?
Je hoeft het systeem niet te bevechten om stevig te blijven staan. Je kunt het gesprek zelf terugbrengen naar de inhoud.
En dat begint soms met één zin. Bijvoorbeeld:
“Ik stel deze vraag niet om iemand aan te vallen, maar om helderheid te krijgen over beslissingen die mijn kind – en mijn gezin – raken.”
Deze zin opent het gesprek weer. Het haalt de angel eruit. En het plaatst de verantwoordelijkheid terug waar hij hoort: bij het gezamenlijk zoeken naar wat het beste is voor je kind.
Wil jij leren hoe je stevig blijft staan in zulke gesprekken?
Je hoeft het niet alleen te doen.
Soms is het al genoeg als er iemand naast je zit die weet wat er speelt, die de dynamiek herkent, en die samen met jou kijkt hoe je wél gehoord wordt.
Ik help ouders om weer regie te voelen. Niet door harder te schreeuwen, maar door helderder te spreken. Door strategie, voorbereiding en de juiste woorden op het juiste moment.
Wil jij leren hoe je jezelf hier krachtig doorheen navigeert?
“Hi, ik ben Rachel!” - Coach & Mentor
Loop je vast in een traject? Of weet je even niet meer welke kant je op wil in jouw carrière?
In een kennissessie hoor ik graag wat de behoeften zijn en komen we gezamenlijk tot wat er nodig is.
Lees meer
